در زمان های قدیم شكارچيان به کبوترهای محبوس در قفس که آزاد می شدند، تیراندازی می کردند با توجه به هزينه بالای اين ورزش، ورزش تراپ بوجود آمد. تراپ زنی را معمولا تراپ زنی آمریکایی نيز می نامند تا از انواع دیگر این ورزش شناخته شود . نام اسلحه های گرید کبوتر از همین جا آمده است. در تمامی این ورزش ها به یک دیسک که به هوا پرتاب می شوند شلیک می شود. این دیسک ها سایز های مختلفی دارند و شکل آنها مانند فریزبی است و یک پرواز زیبای قوس مانند در هوا دارند. آنها از جنس های مختلف و متفاوتی هستند و طوری طراحی شدند که در اثر ضربه بشکنند. گاهی اوقات آنها نمی شکنند ولی اصل بر این است که شکسته شوند. کبوترهای گلی یا همان تراپ به صورت اختصاری به پرنده نامیده می شوند و در این متن هم گاها ازآن به پرنده نام برده می شود. در مجموع برای کلمه ورزش تراپ زنی به هر چیزی شلیک می کنند مانند اسکیت، 5 تایی، گل ورزشی و غیره. تراپ زنی تیراندازی در یک میدان تراپ انذاری است، این میدان حداقل یک و یا چند محل تراپ زنی دارد و هر یک از آنها شامل پنج جایگاه است که در یک منحنی در کنار هم قرار دارند. یک محل برای پرتاب تراپ وجود دارد و ماشین پرتاب تراپ در داخل محفظه ای قرار دارند و از آن به تراپ انداز نام برده می شود. این ماشین پرنده را در یک الگوی تصافی پرتاب می کند و این فضا در زاویه ای 44 درجه قوس افقی محدود شده است. 22 درجه در هر سمت چپ و راست ماشین تراپ انداز.
پرنده ها سرعتی معادل 47 مایل بر ساعت دارند و حدود 50 یارد قبل از خوردن به زمین حرکت می کنند.
در میدان تراپ زنی تراپ ها هم با دست توسط امتیاز نگه دار وهمچنین با صدا زدن فرد تیر انداز که دستگاه الکترونیکی تشخیص می دهد تراپ را به هوا پرتاب می کند. همانطور که اشاره شد هر میدان تراپ زنی پنج جایگاه در امتداد یک منحنی دارد و هر جایگاه با ایستگاه دیگر 11 درجه فاصله دارد. ایستگاه های تیر اندازی در فاصله 16 تا 27 یاردی دستگاه تراپ انداز قرار دارند. یعنی نزدیكترین نقطه یک جایگاه 16 یارد با ماشین تراپ انداز فاصله دارد. هر راند تراپ زنی 25 پرنده دارد و 5 تای آنها توسط یک شرکت کننده شلیک می شود و این کاربه صورت گردشی انجام می شود.تراپ زنی معمولا سه حالت دارد:
1. تنها (Singles)
2. هندی کپ(Handicap)
3. دوتایی(doubles)
در تراپ زنی تنها هر بار یک پرنده به هوا پرتاب می شود و از فاصله 16 یاردی به آن شلیک می شود. در این حالت تا تیر انداز شلیک کند پرنده 15 تا 25 یارد دورمی شود. يعني كلا پرنده 31 تا 41 یارد دور می شود. در روش هندی کپ مانند تنها است و فرق آن این است که در فاصله دورتری شلیک می کنند 19 تا 17 یاردی . این پرنده ها 35 تا 52 یارد با توجه به سرعت واکنش تیر اندازان دور می شوند. این پرنده ها در 47 یاردی و یا کمترمنهدم می شود. تصور کنید یک دیسک کوچک در فاصله بیشتر از 40 یارد و سرعت بیشتر از 40 مایل بر ساعت می تونه چقدرهدف مشکلی باشه.
در حالت تراپ دوتایی دو پرنده همزمان به هوا پرتاب می شوند و از جایگاه در فاصله 16 یاردی شلیک می شود. تراپ دوگانه حتی مشکل تر از روش قبلی است وجذابیت خوبی دارد.
یک راند تراپ دوگانه 25 زوج پرنده دارد.
شما می توانید با تفنگ ساچمه زنی با هر گیج ساچمه زنی تا گیچ 12 استفاده کنید. وزن کمترو لگد کمتر باعث می شود بعضی ها تفنگ های کوچک تر را استفاده کنند. سایر ساچمه مناسب 7.5 یا کمتر باشد و میزان آن یک ویک هشتم اونس باید باشد. گاهی اوقات باروت کمتری برای لگد کمتر مصرف می شود ولی اصلا خود را گیج نکنید و ساچمه شماره 8 به میزان یک و یک هشتم اونس استفاده کنید.
اگر می خواهید تراپ زنی کنید تمام چیزی که نیاز دارید یک میدان تراپ وتجهیزات مناسب است. اولین چیزی که باید توجه کنید تمرین ایمن کار کردن و حمل و نقل ایمن تفنگ است اگرچه شاید فکر کنید این یک بازی و سرگرمی است ولی به خاطر داشته باشید در این بازی شما با یک سلاح کشنده بازی می کنید هیچ جایی برای استفاده نا ایمن از تفنگ وجود ندارد. شما یک تفنگ ساچمه زنی، مهمات و محافظ گوش و چشم و کمی پول نیار دارید تمامی این تجهیزات در باشگاه های تراپ زنی یافت می شوند.
تفنگ ها باید فول چوک یا چوک اصلاح شده باشد. اگر تفنگ 12 را فراهم کنید خیلی مناسب تر از تفنگ های کوچکتر است. تیر اندازان حرفه ای از تفنگ های مخصوص استفاده می کنند.
برای تراپ زنی نیازی به تفنگ ندارید (زیرا در باشگاه وجود دارد) فقط قطار فشنگ رابردارید و کیسه ای برای جمع آوری پوکه که در بعضی از باشگاهها باید آنها را جمع آوری کنید.
تراپ زنی قوانین ساده و صریحی دارد. هر بار یک فشنگ را داخل تفنگ قرار داده می شود، مگر در تراپ زنی های دوتایی. اگر وقتی در جایگاه هستيد مسئولان نیاز به رفتن به جایگاه تراپ انداز دارند تفنگ را غیر مسلح کنید. در تیر اندازی تراپ ضامن اسلحه نادیده گرفته می شود نگذارید این مسئله شما را ناراحت کند تفنگ شما یا پر و آماده شلیک است و یا خالی. تنها ضامن تفنگ شما پرنبودن آن است.
چند قانون زیبا در خصوص اشتباه در تیر اندازی و سایر موارد وجود دارد. زمانی که شما در تراپ دوتایی هستید شما اجازه دارید یکبار به هر پرنده شلیک کنید اگر اولی را نزدیک باید دومی را بزنید و دیگر حق شلیک به اولی را ندارید. همواره فشنگ های بیشتری باید حمل کنید. اگر یک پرند شکسته شود هنگام پرتاب شما یک پرنده دیگر خواهید داشت. اگر شما به پرنده شکسته شلیک کنید شما یک تراپ بعدی خواهید داشت. اگر شما خارج ازنوبت خود شلیک کنید شما یک تراپ دیگردر نوبت خود خواهید داشت و در دوتایی ها اگر به اولین پرنده شلیک کنید و متوجه نباشید که پرنده دوم در حال پرتاب شکسته است شما باید دوبار در نوب خود شلیک کنید و اگر تفتگ شما پس از اولین پرنده خراب شد شما دوار باید شلیک کنید. اگر شما اولین پرنده را نزنید وبه دومین پرنده شلیک نکنید شما جفت امتیاز را از دست داده اید. درغیر این صورت تیر اندازان پس از از دست دادن پرنده اول به دومی شلیک نمی کنند. پرنده از دست داده آنهایی هستند که آنها را نشکسته اید. اصطلاح مرده (Dead birds) به معنی تکه تکه شدن است. تنها ضربه زدن و برخواستن غبار کافی نیست، شما باید حداقل یک تک از آنرا جدا کنید. به طور معمول امتیاز داران فقط پرنده از دست رفته را اعلام می کند. در بین تیر اندازان شکستن تراپ طبیعی است و نیاز به اعلام نمی باشد. در تراپ های دوتایی امتیاز دارن نتایج را پس از هر شلیک اعلام می کند. جفت مرده، جفت از دست رفته، ازدست رفته – مرده و برعکس حالت های ممکنه می باشد. جمله جفت از دست رفته واقعا جمله خوبی برای شنیدن نیست.
